Step 13: Oude liefde roest niet....

Hi everyone,

(Sorry guys, was really planning on writing this story in English too, but the Dutch version is already sooo long… If you’d like to have an English version, leave a message below and I’ll come and visit and tell you personally (Sally!) or start writing the English one)

Hoe is het daar in lente (of misschien al zomer)-achtig NL? Wordt het al een beetje aangenaam? Hier is de winter goed gearriveerd; het is koud, nat, grijs, donker etc. Maar dat betekent ook alweer witte sneeuwtoppen en skipistes die over een aantal weken hun poorten zullen gaan openen. Ook wel weer erg leuk natuurlijk! Dit verhaal gaat echt enorm worden, dus scroll gerust meteen door naar de foto’s!

Het weekend na mijn verjaardag werd ik door Geoff en Shelley uitgenodigd om mee te gaan naar Lake Ohau om een nieuwe wandelroute voor een van onze trips te gaan ontdekken. Lake Ohau is dicht bij Mt Cook en de rest van de Southern Alps en met het prachtige weer zorgde dat voor fantastische uitzichten zoals je kunt zien op de foto’s. We verbleven in een gezellige lodge, waar ik ’s avonds na de wandeling van die dag bij het haardvuur lekker een boekje kon lezen, lekker relaxed dus ook wel!

Een stuk minder relaxed was de Around Lake Brunner bike race het weekend erop. Wel was die wederom hilarisch omdat we weer allemaal verkleed moesten, aangezien Adventure South de fancy dress voor het event sponsort. Twee jaar geleden heb ik de eerste helft van de race verkleed als bij gefietst, deze keer deed ik de tweede helft verkleed als cricket speler. Met scheenbeschermers, zink op m’n gezicht en al legde ik de 61km in ongeveer 2,5uur af. Halverwege begon het ook even goed ijzig te regenen, dus ik was blij toen het zonnetje een half uur later weer doorbrak (het blijft NZ) en de finish lijn in zicht kwam.

Na dat weekend moest ik nog weer even een kleine week hard aan de slag om vervolgens goed voorbereid op reis te kunnen gaan. Samen met een NLse vriendin, die ik 6 jr geleden in Australie heb ontmoet, had ik een geweldig reisplan opgezet om 670 km over een onverharde weg (Gibb River Road) door de Kimberley van Broome naar Darwin te gaan reizen (+/- 2000km). Dus na een nachtje in Darwin vloog ik de 23e april door naar Broome om daar Laura weer in de armen te sluiten. Haar geniale idee om die avond hutspot te koken bij 35 graden vond ik eerst wat raar, maar smullen was het zeker. Er zijn nu wat Engelse en Australische mannen die geen vrouw meer willen die geen ‘Hotsch Pots‘ voor ze kan koken. Haha!

Na een paar gezellige vertrouwde backpackers dagen was het tijd om onze Wicked 4wd campervan op te halen. Wicked staat er nogal om bekend dat ze nasty slogans op de achterkant van de auto hebben en we waren dan ook erg blij dat die van ons meeviel: “The liver is evil, it must be punished” is toch een stuk beter voor 2 meiden in the middle of nowhere dan: “Horny doesn’t even start to cover it”(wat op de auto naast die van ons stond)….. Haha! Drie uur later en drie honderd dollar lichter verlieten we de supermarkt en was het time to hit the road! Maar na al ons getreuzel die ochtend, was het al redelijk laat, dus heel ver kwamen we niet. Bij een echt roadhouse parkeerden we onze Wicked en begon het kampeerleven. Die avond besloten we dat de campervan natuurlijk wel een naam moest hebben en aangezien het een Mitsubishi was moest het beginnen met een M. Het feit dat we toch wel graag een man in ons reisgezelschap wilden en we ons in outback Australia bevonden kozen we voor de naam Mick (as in crocodile dundee).

Nadat we Mick z’n buikje de volgende ochtend weer hadden bijgevuld gingen we weer op weg. Er zijn op dit soort wegen maar weinig tankmogelijkheden, dus elke gelegenheid moet je aangrijpen wil je niet 300km naar de volgende pomp moeten hoeven lopen. (wat je zowieso absoluut nooit mag doen in dit soort verlaten en hete gebieden). We brachten een bezoek aan Geikie Gorge NP, wat geweldig was en sliepen die avond op de meest dodgy camping van Australië in Fitzroy Crossing. Niet zo relaxed, maar we overleefden het ;). Die dag erna begon het dirt road rijden en gingen we richting Tunnel Creek NP, waar we in een donkere grot door een rivier, waar soms zoetwaterkrokodillen zitten, moesten waden. Best wel een beetje eng! Daarna door naar Windjana Gorge NP, waar ik pas echt weer heimelijk verliefd werd op Australië. Met een ondergaande zon was de enorme rotswand zo roodgloeiend dat je er stil van werd. Helaas werd Lau een beetje ziek en ondernam ik de wandeling door de gorge de volgende dag alleen, nouja, met een aantal zoetwaterkrokodillen en Brolgas (enorme soort van ooievaars). Dit hele gebied maakte meer dan 350 miljoen jaar geleden deel uit van het Devonian Reef, jep, het is een groot rif wat nu dus juist boven het land uittorent, geweldig om te zien.

Na 2 nachtjes op de Windjana Gorge camping was het tijd om de daadwerkelijke Gibb River Road op te gaan. Na de eerste river crossings van de reis brachten we een bezoek aan Bells Gorge, waar we heerlijk konden zwemmen, en sliepen we die avond op de camping Silent Grove. Silent was het er zeker niet met grote groepen kaketoes en vleermuizen, haha! Puur natuur dus wel! Ik vond het heerlijk!

De dag erop gingen we weer verder en maakten we een snelle stop bij Lennard Gorge, nouja, het was de bedoeling om een snelle stop te maken, maar dit werd iets langer doordat we opeens met een lege accu stonden… Nee, we hadden de lichten niet aangelaten, wel even de airco en muziek, maar niet meer dan 10 min, dus de accu was gewoon een beetje raar. Een lege accu, niet zo erg, zul je waarschijnlijk denken. Maar het is toch een ander verhaal als je op een dirt road bent waar je gemiddeld zo’n 8 andere auto’s per dag tegenkomt en waar op dat moment ook een bushfire naast de parkeerplaats gaande is… Gecontroleerd weliswaar, dus niet heel groot en razend, maar toch niet relaxed als je daar staat met net weer een volle tank, 20 liter benzine in een jerrycan en een auto die niet wil starten! Er stond gelukkig nog een andere auto op de parkeerplaats, dus toen die mensen eindelijk uitgebadderd waren in de gorge was de redding nabij. We hadden wel een set startkabels, maar dan heb je natuurlijk nog een motor nodig die het wel doet en moet je ook weten hoe die dingen dan precies werken… hihi! Gelukkig wist onze redder in nood het wel en zo reden we 10 min later dus weer vrolijk verder. De rest van de trip waren we wel redelijk gespitst op niks aanlaten en niet de laatste zijn die ergens vertrokken, hihi. Die avond sliepen we wederom op een geweldige camping pal naast een prachtige waterpoel; Manning Gorge. Hier ging ik ’s avonds hout sprokkelen en zo raakten we aan de praat met onze buren: Peter & Lisa, twee Ozzies met op het dak van hun auto een grote gele kano. Dit is een belangrijk detail, want dit werd HET herkenningspunt voor die dagen erop.

De volgende dag was een lange rij-dag en aangezien Lau niet fit genoeg was om te rijden was het up to me en Mick. Met een snelle stop voor een overheerlijke versgebakken scone kwamen we pas toen het al donker was aan op Home Valley Station, waar we die avond overnachten (en waar een groot gedeelte van de film AUSTRALIA is gefilmd!). Peter en Lisa waren er nog niet, maar niet lang na onze aankomst dook ook de gele kano op uit de duisternis. Peter kookte een heerlijke spag(hetti) bol(ognese) voor ons allemaal. Om 7u is het echt officieel pikdonker en dus hadden we heerlijk veel early nights!

De volgende dag was het dan eindelijk tijd voor de ECHTE river crossing waar ik eigenlijk al een paar maanden angstig voor was… Deze rivier kan namelijk zo net na het regenseizoen nog redelijk hoog zijn en soms ondoorcrossbaar. Gelukkig viel het allemaal reuze mee en was het vooral erg leuk. Met Nick en Simon heel hard door de luidsprekers hebben we ons er goed doorheen geslagen. Na deze overwinning gingen we door naar El Questro Station, waar we de volgende 2 nachten doorbrachten. Dit was wederom een plek die mijn hart sneller deed kloppen en helemaal toen we de volgende ochtend om 6u ’s ochtends te paard een stuk van het land gingen verkennen; als een echte McLeod’s Daughter galoppeerde ik door het open veld, echt heerlijk en geweldig mooi! Die middag maakten we een prachtige wandeling door El Questro Gorge waar we ons weer redelijk alleen op de wereld voelden. Die avond reed ik met Peter en Lisa naar een uitkijkpunt waar we een prachtige zonsondergang meemaakten, man man wat een land.

De volgende ochtend maakten we een relaxte start in de natural Zebedee hot springs, heerlijk! En vervolgens was het helaas alweer tijd voor de laatste 30km van de Gibb River Road… Met pijn in ons hart zoefden we toen opeens weer gladjes over de verharde asfaltweg richting Kununarra. Daar kampeerden we ’s avonds opeens weer op een echte camping waar je bijna bij de buren naar binnen stapte op het moment dat we Mick uitrolden… Even slikken na alle ruimte op de Nationale park campings, maar gelukkig waren Peter en Lisa weer onze buurtjes! De volgende ochtend namen we weer afscheid van ze (dat deden we bijna elke morgen, omdat we nooit zeker waren wat hun plannen waren) en gingen Lau en ik richting Lake Argyle, het op één na grootste man-made meer van Australië. Dit was maar een uurtje of twee rijden van Kununurra en de rest van de middag spendeerden we dan ook relaxend aan het te gek gave zwembad met een goed boek (Mannen die vrouwen haten..). Onze hoop om die avond de yellow canoe weer te zien opduiken werd helaas niet vervuld en dus dachten we Peter en Lisa echt kwijt te zijn voor de rest van de reis.

Maar niks was minder waar, want toen we de volgende dag alweer een paar uur onderweg waren doemde opeens in m’n achteruitkijkspiegel een klein wit met geel stipje aan de horizon op…. Even dacht Lau dat ik aan het hallucineren was, maar toen het stipje groter werd bleken het echt Peter en Lisa te zijn, haha! Na een snelle stop bij Lake Argyle hadden zij besloten dat het een overnachting niet waard was en waren ze maar doorgereden. Zo stonden we ’s avonds dus weer gezellig met z’n vieren op de camping in Katherine NP omringd door wallabies. Onze laatste nacht kamperend in de ‘wildernis’. Lau (onze citygirl) vond het stiekem ook wel weer genoeg geweest in al die natuur, maar ik (onze boswachter) moest stiekem wel een traantje wegpinken dat ik weer tussen de bakstenen zou slapen de volgende nacht, haha!

Die dag maakten we de laatste rit (+/- 300km) naar Darwin, waar we incheckten in hetzelfde hostel als 6 jaar geleden en we ons ’s avonds weer goed vermaakten op de Mindil Beach markets, een markt met kleding, souvenirs, sieraden, eettentjes, live optredens enz. Een hele belevenis waar menig Darwinese familie zich met picnic kleedje en kampeerstoeltje wekelijks vermaakt. Een heerlijke sfeer en goede afsluiter voor dit immense avontuur, al had ik liever niet gehad dat het alweer afgesloten moest worden…

Die dag erop maakten we Mick van top tot z’n wielenteentjes helemaal schoon en was het tijd voor het eerste moeilijke afscheid; Na een dikke motorkap knuffel moesten we hem toch echt weer achterlaten tussen alle andere ondergekliederde campervans.. ‘Slik’ en ‘snik’. Die avond kwamen Peter en Lisa ook aan in Darwin en hadden we een goede laatste avond uit in The Vic (waar ik Pete 6 jaar geleden ontmoette, thankfully no history repeating!).

De volgende ochtend stond ik om 6u alweer op het vliegveld na het tweede moeilijke afscheid van Lau en vloog ik naar Sydney. Daar mocht ik voor m’n werk een nachtje in een luxe hotel slapen en de volgende dag een bezoek aan ons partnerbedrijf maken. Dat was niet zo heel interessant, maar gelukkig was Duitse Peter (I know, hoe ingewikkeld kan ik het maken met al die Peters, haha) er om me gezelschap te houden. Met hem en 10 homo vrienden (hoe stads!hihi) gingen we ’s avonds naar een leuke Duitse biosfilm; Soul Kitchen, best geinig, en de volgende dag met z’n tweetjes (waarom zijn de good guys altijd gay?!) lekker Thais wezeb lunchen, yummmm! Tijd om weer in het vliegtuig te stappen, Australie achter te laten en de 3uur terug naar Christchurch te vliegen, alwaar de temperatuur ook 3x zo laag was…. Brrr, winter is here!!

Goed, tot zover eindelijk mijn Australië verhaal! Sorry voor de lengte, heb het nog kort gehouden, had nog uren door kunnen gaan. Ben stiekem weer heimelijk verliefd op dat land geworden… Achja, oude liefde roest niet, zegt men toch? Tot een volgende keer maar weer, dan weer meer over mijn plannen voor de toekomst! Morgen ben ik iig weer even Nederlands als we op maandagavond om half 12 de kroeg in stappen om voor Oranje te juichen! Hup Holland Hup! xx

For movies of our Oz adventure check: http://www.youtube.com/watch?v=7_Bj0x2wyQM and you can see all other 7 movies