Een snelle shaky update

Hi lieve allemaal,

Nou, daar ben ik dan weer vanuit Verweggistan! Wederom overleefde ik een lange, maar goed verzorgde en verlopen vlucht door Emirates en heb ik besloten dat ik alleen nog maar Emirates vlieg vanaf nu! Het eten is best okay, de service is super, maar de high-tech is echt te gaaf. Ten eerste natuurlijk je eigen schermpje met weet ik veel hoeveel films, series, spelletjes etc. Maar een van de opties was ook de camera; alle Emirates vliegtuigen hebben een camera in de voorkant en onderkant van het vliegtuig. De A380 had er zelfs ook een in de staart. Hierdoor kun je dus zien wat de piloot ziet, of waarover je heen vliegt of het hele vliegtuig van bovenaf bekijken (zie foto), ik vond het echt te gek. Ten tweede hebben ze ook nog een hele sterrenhemel in de cabine gedurende de nacht; het hele plafond zit vol met kleine lichtjes, en zeker weten doe ik het niet, maar het zou me niets verbazen als het ook nog echt alle sterrenbeelden correct weergeeft. Na deze positieve ervaring werd ik woensdagmiddag weer met open armen ontvangen in Christchurch. Erika was zo lief om me op te halen van het vliegveld en me ook meteen een ‘survival bag’ met brood, spinazie-flapje en fruit te overhandigen, zodat ik lekker thuis kon crashen en niet meer naar de supermarkt hoefde. Thuis werd ik weer met open armen ontvangen door ons hondje Lottie en ons katje Smokey. Nouja, kat kunnen we die ondertussen wel noemen. Poeh, die is gegroeid, maar nog steeds even knuffelig gelukkig.

Al op de terugweg van het vliegveld naar huis werd duidelijk dat Christchurch wel wat geleden heeft van de aardbeving die hier drie weken geleden plaatsvond. Hier en daar staan hekken om huizen en gebouwen heen, soms is de schade goed zichtbaar, soms zit het m alleen in het fundament, maar zijn de huizen dus toch onbewoonbaar verklaard. Ik schrik het meeste van een heel leuk oud rijtje winkels met daarboven kamers een paar straten van ons vandaan, want daar heb ik voor vertrek nog naar een kamer gekeken en eigenlijk gedacht hoe leuk het zou zijn om daar te wonen…. Nou beter van niet dus… M’n voor vertrek nieuw ontdekte mediterrane take-away Simo’s is ook niet meer… De laatste hoek voor ik thuis ben is de helft van de weg wat weggezakt richting rivier… Thuis aangekomen zie ik beide schoorstenen en de antenne van ons huis in stukjes in de voortuin liggen… Ook een naar gezicht. Al wekenlang zijn er dus al naschokken aan de gang hier, de teller is ondertussen over de 1000. Maar vermoeid als ik ben draait door m’n jetlag bij mij de wereld toch al wel, dus duik ik met een gerust hart rond 22u m’n bed maar eens in. Om vervolgens om 6.22 hardhandig wakker geschud te worden door een naschok van 4.5 op de schaal van Richter. Een kleintje vindt men dat hier maar, maar voor mij al wel groot genoeg. Het voelt heel raar en ook wat onwerkelijk, zeker als ik daarna wat beter wakker word denk ik dat ik het misschien gedroomd heb. Maar nee, verder was ook haast iedereen er wel wakker door geworden. Redelijk opgewekt vertrek ik rond 9u op m’n fietsje naar het werk. Ook daar is iedereen blij om me weer te zien, er zijn zelfs muffins voor de gelegenheid! Rach en Tim klagen meteen dat toen zij terugkwamen van vakantie er geen muffins waren… Ben ik toch wel ’n beetje speciaal dus! Wonderbaarlijk genoeg houd ik het de hele dag goed vol en verricht ik zowat kleine bergjes werk. Best lekker om weer aan de slag te zijn eigenlijk. Wederom duik ik ’s avonds met een gerust maar moe hart m’n bedje in. Om deze keer om 3.40 wakker geschud te worden door een 4.6 naschok. Je hart gaat er toch wel een beetje van racen en slapen doe ik dus ook niet meer die verdere nacht. Toch overleef ik weer een dag op kantoor zonder al te veel moeite, maar komt de man met de jetlag hamer ’s avond om 8u toch wel echt aanzetten. Nadat ik een half uur op de bank heb liggen kwijlen, krijg ik mezelf nog net naar m’n bed gesleept waar ik vervolgens knock-out ga. Niet genoeg om niet om 00.58 weer even wakker geschud te worden, maar vervolgens ben ik snel weer weg en word ik pas om 9u ’s ochtends weer wakker. Dat was wel even nodig! ’s Avonds vlei ik mij om half 8 met m’n stir-fry op de bank om vervolgens 3x achter elkaar flink opgeschrikt te worden door een aantal ondiepe naschokken, die naar mijn zin toch echt wat te lang duren en het huis teveel laten rammelen… Verschrikt bel ik Rachel die wel een beetje om me moet lachen omdat ik me afvraag waar ik nou eigenlijk het best me kan verschuilen; de badkuip, de deurpost, onder m’n bed? Ik doe even een kort speuronderzoek op internet en besluit dat ik achter naast de bank in woonkamer moet gaan liggen, want dat is weg van de ramen en daar zitten nog geen scheuren in het plafond… Terwijl ik dit besluit hoor ik de voordeur open gaan en komt Emily, een vriendinnetje, met een bang gezichtje binnen. Zij woont een paar straten verderop en had ook even genoeg van het alleen in een schuddend huis zijn. Samen kijken we dus lekker een film op tv. De rest van de nacht is ook nog wat onrustig en zondagochtend hebben we er weer wat achter elkaar. De rest van de dag blijft het gelukkig rustig. En dat is fijn, want het is PRACHTIG lente weer, met een strakblauwe lucht, zon en zeker 20 graden! Daar geniet iedereen hier zichtbaar van na alle ellende.

Vanavond kwam Judith (vriendinnetje van het Peelland) bij me eten en samen zijn we nog even gaan ‘rubber-necken’. Kennen jullie die uitdrukking al? Dat is het Engelse woord voor Ramptoeristje spelen. Een van de wijken die heftig is getroffen is Avonside. Gewapend met de camera (ik weet het, echt slecht, maar goed, er zijn geen doden!!) gaan we op pad. Judith heeft Aardwetenschappen gestudeerd, dus voor haar is dit reuze interessant en ze kan me dan ook vanalles vertellen over het hoe en wat van een aardbeving. In Avonside is de schade inderdaad goed te zien; overal lopen scheuren in de weg, over opritten, muurtjes en soms ook in de huizen. Een huis is gewoon zeker 10 cm naar rechts van z’n fundament verschoven. Die mensen zullen er wel niet mogen blijven wonen. Op straat staan om de zoveel meter Port-A-Loos (onze Dixies) omdat het hele riolering systeem ook naar de knoppen was… Stel je toch voor telkens met je wc rol onder de arm de straat op… Is op de camping al erg… Wil je toch zeker niet vanuit je huis?! Iets wat gewoon bijna in kunst is veranderd is de voetbrug die daar over de Avon loopt. Door de beving zijn de rivierbanken dichter bij elkaar gekomen en is de brug dus als een soort harmonica naar elkaar toe geduwd. Zie de foto’s voor een kleine ‘sfeerimpressie’…

Nou, ik ga maar weer eens slapen, hopelijk blijft het wat rustig vannacht. Alsof we nog niet genoeg slaap missen door die naschokken zijn we gisternacht ook de zomertijd ingegaan en gingen we dus een uur vooruit! Nu dus 11u tijdsverschil met Nederland.

Maak je vooral niet ongerust over me hoor, er kan hier echt weinig gebeuren, het blijft alleen nog even een beetje spannend!
Dikke kusss