Step11: Starting to feel part of the NZ community

Hallo allemaal,

Eigenlijk is het al lang weer bedtijd, maar heb soms het gevoel dat ik jullie een beetje verwaarloos, dus ga toch nog even proberen wat op het digitale papier te zetten.

Terwijl bij jullie officieel de lente aanbreekt en de temperaturen eindelijk een beetje stijgen, begint de temperatuur hier merkbaar meer en meer te dalen… Een paar weken geleden kregen we op een vrijdagochtend alvast een goed voorproefje van hoe de winter ook alweer is hier, nat, storm met rukwinden en door en door koud. Wat mij nog steeds blijft verbazen hier is hoe de huizen en kantoorgebouwen gewoon niet goed geïsoleerd worden en er van centrale verwarming zelden is gehoord. Zodra het buiten dus ook maar een beetje frisser wordt daalt de temperatuur binnen vaak tot gevoelstemperatuur vriespunt…. Daar komt bij dat ik als vrouw zijnde ook geen goede centrale verwarming in mij heb en zodra m’n vingers of enkels de kou ontdekken is de rest van m’n lichaam verloren. Jullie kunnen je dus voorstellen hoe verlekkerd ik vandaag naar de dikke fleece vesten in de winkel aan het kijken was. Binnenkort lopen Rach en ik gewoon weer op sloffen door ons kantoor, raar of niet! Maar NZ zou NZ niet zijn als het vrijdagmiddag niet gewoon weer rond de 18-20 graden was met strakblauwe luchten. Hoe snel het weer hier kan omslaan is onbegrijpelijk en soms ook levensgevaarlijk.

Wat soms ook levensgevaarlijk kan zijn is cricket. Cricket is samen met rugby toch wel DE sport hier in Nieuw-Zeeland en daarom kon een bezoek aan de 20/20 game tussen Australie en NZ natuurlijk niet ontbreken uit onze agenda. Dat cricket levensgevaarlijk kan zijn heeft niks te maken met het spel op zich, want zoals Bill Bryson ooit al eens schreef: Cricket is the only game where spectators burn more calories than the actual players. Nee, het heeft te maken met de bal en de bijbehorende snelheid ervan. Een aantal weken geleden lette een arme mevrouw even niet op (dat gebeurt regelmatig bij cricket omdat het nou eenmaal niet de hele tijd nagelbijtend spannend is) en bracht zij vervolgens drie nachten door in het ziekenhuis omdat de bal haar in haar nek had geraakt… Nou was ik het tot deze wedstrijd altijd eens met Bill Bryson over het feit dat deze sport echt te saai is om te kijken ( een wedstrijd kan 5 dagen duren….), maar gedurende de afgelopen jaren heeft men wat cricket versies bedacht die het spel iets vermakelijker maken. De 20/20 is er daar één van, waarbij elk team 20 ‘overs’ mag slaan. Een ‘over’ bestaat uit 3 ballen die gegooid worden en geraakt moeten worden met de cricket bat (beknopte versie voor de cricket nitwits onder ons…iedereen dus??). In dit geval was NZ eerst aan slag en nadat zij 20 ‘overs’ gespeeld hadden was het de beurt aan Australie om de inhaalslag uit te voeren en mijn god, deden ze dat. Bij de laatste paar slagen zat iedereen echt op het puntje van z’n stoel en werd het gewoon gelijk spel! Dat gebeurt echt bijna nooit. Gelukkig wist NZ in de verlenging toch de overwinning binnen te slepen en was mijn hele supporters outfit niet voor niks geweest. Mede dankzij het stralende zonnetje een geweldig avondje uit.

Gelukkig hadden we het weekend ervoor tijdens onze Freshers/Intro trip absoluut geen last van levensgevaarlijk weer. Intro? Hoor ik jullie denken, studeert ze weer? Niet helemaal, maar Rach en ik hebben ons ingeschreven bij de University Tramping Club om onze social circle weer wat uit te breiden en er wat vaker op uit te kunnen trekken in de weekends. En zo stonden we die zaterdagochtend om 8u weer bepakt en bezakt klaar met zo’n 80 anderen en bekroop ons langzaam maar zeker het gevoel dat we misschien toch te oud waren om met een studentenclub mee te gaan. Je weet dat je gewoon te oud bent op het moment dat je een groep jongens met lege houten kratjes en een biertje in de hand ziet aan komen lopen om 8u ’s ochtends. Of op het moment dat je een jongen vraagt wat mechanical engineering precies inhoudt en je het antwoord: ‘it’s about robots and stuff, it’s pretty cool!’ krijgt en je daarbij de neiging om ‘m in de wangen te knijpen en de geluiden ‘ow koedi koedi’ nog net weet te onderdrukken…. Haha, heel raar hoe je dat gevoel van oud zijn opeens heel snel kunt ontwikkelen. Maar goed, Rach en ik hebben ons er goed doorheen weten te slaan en we hebben het met de meesten erg gezellig gehad. De tramp was naar Mt Somers, wat ongeveer 1,5u van Christchurch vandaan is, en was weer geweldig mooi. Voor het eerst heb ik ook zoals het echt hoort in een tentje geslapen en dat was ook wel weer eens leuk, al was ’t redelijk koud en dat was ’s ochtends nog aan de rijp op t gras te zien…brrr.

Meer en meer word ik deel van de Christchurchse samenleving; ik heb een echte baan, ik heb een bijbaan (2 zelfs), ik ben lid van een club, ik ga naar naailes, ik ken mensen die ik tegenkom in de stad, etc. Regelmatig krijg ik de vraag uit NL of ik het niet mis daar. Tuurlijk mis ik vriend(inn)en en familie, maar om nou echt te zeggen dat ik NL mis…Nee, niet echt. Daar komt bij dat bepaalde zaken die ik uit Nederland zou kunnen missen, ik hier tegenkom of kan kopen; Brabant, kaas, karnemelk, kroketten, Brinta, appelstroop, degelijke NLse fiets (zie foto’s). Wat echt overblijft als gemis is de Vifit of Optimel, maarja, kan niet alles hebben natuurlijk en ervoor in de plaats komen de NZse lekkernijen (niet altijd een gezondere ruil..).

Afgelopen week kon ik ook mijn Nederlandse taal weer even ophalen, want ik had Nederlandse visite. Erik en Loes, vrienden van mijn vriendinnetje Malou, logeerden een aantal dagen bij me. Als goede introductie tot Nieuw Zeeland gingen ze gezellig mee op onze Easter tramp. Helaas was ik zo ongelukkig dat ik na 1uur lopen struikelde en van het pad tuimelde, akelig op m’n knie en pols. Eenmaal bij de hut drong de pijn pas echt goed door, maar gelukkig hadden we Dr Ryan bij ons, een Canadese chiropracter, die het goed intapete nadat Rach een poging had gedaan die de bloedsomloop in mijn vingers bijna stil bleek te leggen… In haar woorden: blood flow to the end of your fingers is over rated anyway! Gelukkig overleefden we de 8uur de volgende dag allemaal zonder kleerscheuren en was het een gezellig en prachtig weekend weg.

Goed, ik ga het hierbij houden. Morgen m’n verjaardag, dat is natuurlijk ook wel raar zo ver weg van jullie allemaal, maar ja, het wordt vast wel gezellig! Tot snel maar weer!!! xxx