Stap 8: Vier de feestdagen kiwi style!

Hey allemaal!

Alweer eventjes geleden en jullie vragen je misschien nog steeds af hoe ik hier de feestdagen heb overleefd, dus hoogste tijd voor een update.

Zoals jullie wel weten is het hier nu zomer (al blijkt dat nog niet echt vaak) en dan blijft het gewoon raar en lastig om in de kerstsfeer te komen. Op het werk deden we een poging door iedereen wat mee te laten nemen voor onze kerstlunch, wat een groot succes was; vooral mijn cheese scones in kerstfiguurtjes, maar toch is dit alles niet hetzelfde als een kouder kerst in NL. Mijn Japanse collegaatje, Ayaka, kan ook geen kerst vieren zonder 15cm sneeuw, dus hadden we besloten om samen eropuit te gaan. Na wat overleg op het werk (weg gaan van kantoor tijdens de drukste tijd van het jaar is niet heel erg handig) kregen we de all clear om te gaan als we maar beloofden ons werk op tijd en netjes afgehandeld hadden. Dus even heel hard gewerkt en ook maar een zaterdagmiddag gewerkt om al het papierwerk af te krijgen en met succes.

En zo vertrokken Ayaka en ik richting Nelson, wat bovenin het Zuidereiland ligt. Het was een prachtige dag, dus de 6.5uur durende reis was absoluut geen straf. In Nelson logeerden we bij een Japanse vriendin van Ayaka en haar rare Australische vriend, die wel heel lekker voor ons gekookt had. Na een Santa Claus film en wat her-ingepak en georganiseer de voorgaande avond stonden we de volgende ochtend om 8u klaar voor de shuttle bus. Het was nog weer een 3u durende rit naar het daadwerkelijke begin van de Heaphy Track. Dit duurde nog wat langer omdat de chauffeur echt nog even geld moest storten bij de bank die pas om half 9 open zou gaan. Heerlijk, dat kan gewoon allemaal hier zonder dat mensen gestresst of geïrriteerd raken! De rit naar het begin was ook weer prachtig, via Motueka (ja Rag, het is er nog!), Takaka Hill en Golden Bay raakten we meer en meer in de middle of nowhere en om 12u begonnen we dan daadwerkelijk aan de 78.4km die voor de komende dagen op de planning stond. Met deze 78.4km is de Heaphy Track de langste wandeling van New Zealands Great Walks, een serie van 9 wandelingen die groots gepromoot en onderhouden worden door DOC (Department of Conservation).

De eerste dag was 17.5km stijgen, maar niet al te steil gelukkig. Toch was ik blij toen we bij de hut aankwamen en helemaal toen bleek dat de hut warden scones had gebakken voor een guided trip, maar wij ook mochten meegenieten! Daarna lekker couscous gekookt en gegeten en op tijd onder de wol (m’n nieuwe Marmot slaapzak is errug warm!). Voor de volgende dag stond er een prachtige 24km op de klok, maar moet zeggen dat het tegen het eind van de dag veel meer leek dan dat. Al een half uur lang dacht ik steeds de hut te zien, maar het bleken steeds rotsen te zijn….Haha! Je kunt je dan ook mijn teleurstelling voorstellen toen we pas bij het bord Hut 2km bleken te zijn… Maar uiteindelijk toch gehaald en dan is al het ‘lijden’ als snel weer vergeten. Kerstavond vierden we dus in Mackay Hut met Japanse noodles en iedereen lag er al vroeg weer in. Voor 1e Kerstdag hadden we 20.5km te doen, maar zou het een stuk vlakker worden, dus hadden we ’s ochtends tijd voor een kerstontbijt wat bestond uit Chocolate Chip pancakes! We hadden alleen niet echt genoeg boter/olie en geen anti-aanbaklaag pan, dus het was meer scrambled choc chip pancakes, maar niet minder lekker!

Wederom was het pad enorm divers met de meest prachtige uit- en vergezichten en na drie uur lopen arriveerden we weer op zee niveau bij de Heaphy River. De rest van de route volgde grotendeels de rivier tot we rond 6u bij Heaphy Hut eindelijk ons pack weer neer konden zetten. Men had ons al verteld dat dit de mooiste hut was en qua ligging was dit dubbel en dwars waar; de hut ligt op een groot grasveld met uitzicht op de Heaphy River die uitmondt in de onstuimige Tasman Zee. Aangezien het 28 graden was trokken we snel onze bikini aan en namen we een heerlijke Kersrduik! Helaas betekent de Tasman Zee dat we weer aan de Westkust waren en dus stierf het er van de sandflies. In het water was het prima, maar daarna was het een hele snelle sprint terug naar de hut om niet helemaal lek geprikt te worden. Na de Kerstduik was het tijd voor het kerstdiner wat bestond uit overheerlijke pasta met tonijn, wat menig jaloerse blik in de hut opleverde! Erg leuk was dat iedereen wel iets kerstigs had meegenomen, dus dat we met kerstmuts, kerstkaarsjes, Candy sticks en Christmas cake toch de sfeer er wel inkregen! De dag erop hadden we een rustdag ingelast en dit was erg prettig, ondanks dat het weer wat grauwig werd. Samen met Becky en Bill, een Engels stel, hebben we ons prima vermaakt met een ijskoude duik in het water en kaartspelletjes!

De dag erop was het alweer tijd voor de laatste etappe en deze voerde ons grotendeels langs het strand en de zee. De Westkust zou de Westkust niet zijn als het niet licht regende toen we vertrokken. Dit past gewoon bij het landschap wat ik altijd Jurassic Park-achtig vind, maar helaas werd het naarmate de ochtend vorderde steeds heviger en had het tot resultaat dat ik doorweekt tot op mn onderbroek bij het eindpunt arriveerde! Achja, hoort er allemaal bij, al bij al was het weer een prachtige ervaring en een kerst om nooit te vergeten!

De volgende festiviteit die ik moest tackelen was natuurlijk Oud en Nieuw. Oudjaarsdag moesten we nog gewoon werken, maar na kerst waren er zoveel tours dat alleen Ayaka en ik nog over waren op kantoor omdat de rest allemaal aan het guiden was. Heerlijk relaxed en dit betekende ook dat ik wel wat eerder weg kon om Oudjaarsavond gezellig bij Craig en Sally op de boerderij te gaan vieren. Honi’s eerste grote roadtrip doorstond ie met vlag en wimpel en rond een uur of half 7 hobbelden we de oprit van Abner’s Head op, waar de familie net de after dinner activiteit begonnen was; op de quad en motorbike door de paddocks crossen. Mijn eten stond klaar in de oven en na een geweldige boerenmaaltijd kon ik mijn taak als ‘nanny’ weer met veel vreugde oppakken! De kids gingen rond 8u gewoon naar bed, maar Craig, Sal en ik hebben het met heeeeel veel moeite net 12u zien worden voordat we uitgeput ons bedje indoken, haha! De volgende dag heb ik de familie Robertson kennis laten maken met appelflappen, of zoals zij ze noemen: appleflappers, haha! Ik had ook een oliebollen recept en ingrediënten meegenomen, maar dat werd me toch iets teveel gedoe en gestink, dus die heb ik maar achterwege gelaten. Zaterdagmiddag weer richting Christchurch gereden om de volgende dag al m’n zut te verhuizen naar m’n nieuwe huissie, wat echt enorm goed bevalt.

Goed, ik hou het hier maar even bij, alweer een veelste lang verhaal waarschijnlijk, sorry! Snel weer een update over m’n tour van afgelopen week!

Hei konei ra!
X pieternel