Kiwi Christmas and best wishes for 2011!
Door: Pieternel
Blijf op de hoogte en volg Pieternel
11 Januari 2011 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Haaaii allemaal!
De allerbeste wensen voor weer een nieuw jaar! Ik hoop dat iedereen gezellige feestdagen en een knallend oud en nieuw heeft gehad?! Mijn feestdagen waren, op z’n zachtst gezegd, weer onvergetelijk!
Samen met Ryan, Jack en Ricky (mijn nieuwe vlam) vertrok ik vrijdag 24 december richting het noorden van het Zuidereiland, namelijk de Marlborough Sounds. Hier was het plan om de Queen Charlotte Track te tackelen door 2 dagen te kayakken en dan 2.5 dag te trampen. Helaas waren we te laat in Anakiwa, ons startpunt, en was het water te choppy om erop uit te mogen. Dus kampeerden we gezellig een nachtje op Momorangi campsite, waar Ricky per ongeluk over de koeltas met ons kerstdiner reed… Geen goed begin… Haha! Op kerstochtend was het weer ons wel goed gezind en dus peddelden we rond een uurtje of 10 de Queen Charlotte Sound op. Heel relaxed peddelden we door de verschillende baaien, waagden we ons een weg door een enorm mijnenveld van kwallen en legden we rond een uurtje of 2 al aan op ons eindpunt. Na een korte klim en daling zetten we ons tentje op en mocht een snelle zwem en frisbee sessie niet ontbreken. De kerstpasta met bubbels smaakte, zelfs na de vermorzel poging, heerlijk en het feit dat we dit in onze korte broek op het strand konden nuttigen maakte het natuurlijk helemaal perfect (maar ow zo onkerstig!!).
De volgende ochtend was het tijd om de 24.5km wandeling voor die dag aan te gaan. Met iets teveel enthousiasme hadden we dit zo gepland en na 5uur bleek dat het toch eigenlijk wel echt wat te ver was… Na nog eens 2uur (en 30min extra omdat we een afslag hadden gemist…) kwamen we eindelijk, helemaal uitgeput bij de camping voor die nacht. Een goede nachtrust had ik niet, want Jack, de Engelsman die ie is, had zelfs op dit verlaten punt het voor elkaar gekregen een feestje te vinden en ik was dus enorm ongerust toen ie om 22u nog niet terug was in het donker en zonder zaklamp… Om 2u kwam ie doodleuk de tent ingerold met de grootste verhalen over het kerstfeestje dat ie had bijgewoond… Aaahh!! Zo moeten ouders zich dus voelen…
De volgende dag hadden we weer een flinke wandeling voor de boeg; 21.5km deze keer. Maar de uitputtingsslag van die dag ervoor zorgde ervoor dat dit ook weer een lange dag werd.. Wat waren we blij toen we eindelijk op de camping aankwamen. Ik had het laatste uur op m’n slippers gelopen, want had de dag ervoor al enorme blaren op m’n hielen gecreëerd. Wederom besloten dat ik echt nieuwe schoenen moet! In rap tempo moesten we de tent opzetten want het begon wat te betrekken en te druppelen. Little did we know over wat er ons die nacht te wachten stond. Ricky en ik overwonnen onze angsten en gingen nog even voor een snelle verfrissende duik (3 dagen zonder douche maakt niet dat je nog naar rozen ruikt…), verfrissend was het zeker, brrrr!!! Na een lekkere Add some water pasta moesten we ons al snel terugtrekken in onze tent vanwege de regen. Rond een uur of 11 begon het te regenen om vervolgens over te gaan in stortregen en een enorme storm. Om 2u moest Ricky de tent weer even herstellen omdat de rukwinden (160km p/u lazen we later..) een spelletje aan het spelen waren met de lichtgewicht haringen. Na de 5 sec dat ie buiten was kwam ie helemaal zeiknat weer de tent in. Ondertussen voelden we de plas onder ons tentzeil ook flink groeien en leek het meer een waterbed waarop we (niet) sliepen. Wederom een redelijk slapeloze nacht met maar 20 min slaap op de klok de volgende ochtend. Het was echt best wel eng. Maar wij hadden nog geluk, want Ryan en Jack werden wakker in een echt waterbed, hun grondzeil was niet zo waterdicht als dat van ons!
De regen hield de volgende ochtend ook maar niet op, dus moesten we alles binnen in onze 3m2 tent inpakken en vervolgens de tent zeiknat in een minuut inpakken. Eenmaal weer terug op de track bleek dat er van het pad niks meer over was en was het een grote rivier waardoor we de laatste 2u ons een weg moesten banen. Het is echt zo jammer dat ik m’n camera niet uit m’n tas kon halen (die zou in 2 sec verdronken zijn), want het was echt ongelooflijk gaaf. In eerste instantie probeerden we het water nog te omzeilen, maar na 5 min waren we tot op het bot natgeregend en onze schoenen 5kg zwaarder omdat ze ook helemaal doorweekt waren, dus konden we daarna vrolijk als Dikkertje Daps door het water pletsen. Waarschijnlijk de meest indrukwekkende wandeling die ik ooit heb gemaakt en alle vier bleven we gelukkig maar lachen om de absurdheid van het alles. Dit veranderde wat toen we 2,5 uur te vroeg aankwamen op onze eindbestemming en we dus in de regen en koude wind moesten wachten op de watertaxi. Gelukkig was de weergod met ons en brak na een klein uurtje het zonnetje door, waardoor we gelukkig konden opdrogen. Toch waren we blij toen het 12u was en de watertaxi ons op zou pikken. Zou….ja… Want om 12u was er in geen velden of wegen een watertaxi te bekennen… Ook niet om 12.30….13.00….13.30….14.00….14.30…. Nu ging ik toch redelijk aan mezelf twijfelen, want ik had de boeking gemaakt… Had ik dan de verkeerde datum opgegeven? Nee toch, het maken van boekingen is mijn werk, dat doe ik 40u in de week… Rond 15.00uur kreeg ik het toch wel echt benauwd en waren we al van plan de tent weer uit te pakken om nog maar een nacht kamp op te slaan. We besloten dat het leven op een onbewoond eiland vast niet zo romantisch is als het misschien lijkt, we zagen niemand anders en ook de mobiele telefoon was uit bereik. We konden alleen maar afwachten. Net toen de tranen hoog kwamen te zitten bij me, sprong ik op en gilde het uit: WATERTAXI! Ja hoor, een boot verscheen om het hoekje van de baai; om 15.20 hadden ze eindelijk de ruige zee kunnen overwinnen om ons op te komen halen. Ben nog nooit zo blij geweest een boot te zien en zij waren ook blij om ons te zien, want de volgende stap voor hen was het bellen van Search & Rescue! Haha! Uiteindelijk waren we pas om 19u weer in Picton, waar de kayak company vervolgens onze sleutels vergeten was in de wieldop te verstoppen en die dus nog in het gesloten kantoor lagen…. Ahhh!! Gelukkig was Steve (de eigenaar) zo vriendelijk om even terug te komen en ons de sleutel te geven. Mijn god, wat waren we blij toen we om 21u eindelijk bij de KFC (kots!! Maar dat krijg je met 3 mannen in de groep en 2 dagen pasta en noedels en crackers) zaten. Pas om 1u ‘s nachts waren we weer in Christchurch…. Wat een avontuur, maar wonder boven wonder overleefden we de 5 dagen zonder ook maar 1x vervelend naar elkaar te doen of ruzie te maken. Een goed team dus en we zijn alweer druk in de weer voor de volgende belevenis!
Na 1 dag op kantoor vertrok ik de 30e samen met Tim op onze Molesworth tour, mijn favo fiets tour. Met een groep van 14 was het hard werken, maar evengoed weer erg leuk. Oud en Nieuw werd opgeleukt door dat Ricky besloot langs te komen in Hanmer Springs, waar we die avond waren. Al met al goede feestdagen gehad dus en nu is het weer gewoon hard werken op kantoor!
Zie hier voor wat foto’s: http://picasaweb.google.com/pieternelc/ChristmasAndNewYears2010#
Kusss
De allerbeste wensen voor weer een nieuw jaar! Ik hoop dat iedereen gezellige feestdagen en een knallend oud en nieuw heeft gehad?! Mijn feestdagen waren, op z’n zachtst gezegd, weer onvergetelijk!
Samen met Ryan, Jack en Ricky (mijn nieuwe vlam) vertrok ik vrijdag 24 december richting het noorden van het Zuidereiland, namelijk de Marlborough Sounds. Hier was het plan om de Queen Charlotte Track te tackelen door 2 dagen te kayakken en dan 2.5 dag te trampen. Helaas waren we te laat in Anakiwa, ons startpunt, en was het water te choppy om erop uit te mogen. Dus kampeerden we gezellig een nachtje op Momorangi campsite, waar Ricky per ongeluk over de koeltas met ons kerstdiner reed… Geen goed begin… Haha! Op kerstochtend was het weer ons wel goed gezind en dus peddelden we rond een uurtje of 10 de Queen Charlotte Sound op. Heel relaxed peddelden we door de verschillende baaien, waagden we ons een weg door een enorm mijnenveld van kwallen en legden we rond een uurtje of 2 al aan op ons eindpunt. Na een korte klim en daling zetten we ons tentje op en mocht een snelle zwem en frisbee sessie niet ontbreken. De kerstpasta met bubbels smaakte, zelfs na de vermorzel poging, heerlijk en het feit dat we dit in onze korte broek op het strand konden nuttigen maakte het natuurlijk helemaal perfect (maar ow zo onkerstig!!).
De volgende ochtend was het tijd om de 24.5km wandeling voor die dag aan te gaan. Met iets teveel enthousiasme hadden we dit zo gepland en na 5uur bleek dat het toch eigenlijk wel echt wat te ver was… Na nog eens 2uur (en 30min extra omdat we een afslag hadden gemist…) kwamen we eindelijk, helemaal uitgeput bij de camping voor die nacht. Een goede nachtrust had ik niet, want Jack, de Engelsman die ie is, had zelfs op dit verlaten punt het voor elkaar gekregen een feestje te vinden en ik was dus enorm ongerust toen ie om 22u nog niet terug was in het donker en zonder zaklamp… Om 2u kwam ie doodleuk de tent ingerold met de grootste verhalen over het kerstfeestje dat ie had bijgewoond… Aaahh!! Zo moeten ouders zich dus voelen…
De volgende dag hadden we weer een flinke wandeling voor de boeg; 21.5km deze keer. Maar de uitputtingsslag van die dag ervoor zorgde ervoor dat dit ook weer een lange dag werd.. Wat waren we blij toen we eindelijk op de camping aankwamen. Ik had het laatste uur op m’n slippers gelopen, want had de dag ervoor al enorme blaren op m’n hielen gecreëerd. Wederom besloten dat ik echt nieuwe schoenen moet! In rap tempo moesten we de tent opzetten want het begon wat te betrekken en te druppelen. Little did we know over wat er ons die nacht te wachten stond. Ricky en ik overwonnen onze angsten en gingen nog even voor een snelle verfrissende duik (3 dagen zonder douche maakt niet dat je nog naar rozen ruikt…), verfrissend was het zeker, brrrr!!! Na een lekkere Add some water pasta moesten we ons al snel terugtrekken in onze tent vanwege de regen. Rond een uur of 11 begon het te regenen om vervolgens over te gaan in stortregen en een enorme storm. Om 2u moest Ricky de tent weer even herstellen omdat de rukwinden (160km p/u lazen we later..) een spelletje aan het spelen waren met de lichtgewicht haringen. Na de 5 sec dat ie buiten was kwam ie helemaal zeiknat weer de tent in. Ondertussen voelden we de plas onder ons tentzeil ook flink groeien en leek het meer een waterbed waarop we (niet) sliepen. Wederom een redelijk slapeloze nacht met maar 20 min slaap op de klok de volgende ochtend. Het was echt best wel eng. Maar wij hadden nog geluk, want Ryan en Jack werden wakker in een echt waterbed, hun grondzeil was niet zo waterdicht als dat van ons!
De regen hield de volgende ochtend ook maar niet op, dus moesten we alles binnen in onze 3m2 tent inpakken en vervolgens de tent zeiknat in een minuut inpakken. Eenmaal weer terug op de track bleek dat er van het pad niks meer over was en was het een grote rivier waardoor we de laatste 2u ons een weg moesten banen. Het is echt zo jammer dat ik m’n camera niet uit m’n tas kon halen (die zou in 2 sec verdronken zijn), want het was echt ongelooflijk gaaf. In eerste instantie probeerden we het water nog te omzeilen, maar na 5 min waren we tot op het bot natgeregend en onze schoenen 5kg zwaarder omdat ze ook helemaal doorweekt waren, dus konden we daarna vrolijk als Dikkertje Daps door het water pletsen. Waarschijnlijk de meest indrukwekkende wandeling die ik ooit heb gemaakt en alle vier bleven we gelukkig maar lachen om de absurdheid van het alles. Dit veranderde wat toen we 2,5 uur te vroeg aankwamen op onze eindbestemming en we dus in de regen en koude wind moesten wachten op de watertaxi. Gelukkig was de weergod met ons en brak na een klein uurtje het zonnetje door, waardoor we gelukkig konden opdrogen. Toch waren we blij toen het 12u was en de watertaxi ons op zou pikken. Zou….ja… Want om 12u was er in geen velden of wegen een watertaxi te bekennen… Ook niet om 12.30….13.00….13.30….14.00….14.30…. Nu ging ik toch redelijk aan mezelf twijfelen, want ik had de boeking gemaakt… Had ik dan de verkeerde datum opgegeven? Nee toch, het maken van boekingen is mijn werk, dat doe ik 40u in de week… Rond 15.00uur kreeg ik het toch wel echt benauwd en waren we al van plan de tent weer uit te pakken om nog maar een nacht kamp op te slaan. We besloten dat het leven op een onbewoond eiland vast niet zo romantisch is als het misschien lijkt, we zagen niemand anders en ook de mobiele telefoon was uit bereik. We konden alleen maar afwachten. Net toen de tranen hoog kwamen te zitten bij me, sprong ik op en gilde het uit: WATERTAXI! Ja hoor, een boot verscheen om het hoekje van de baai; om 15.20 hadden ze eindelijk de ruige zee kunnen overwinnen om ons op te komen halen. Ben nog nooit zo blij geweest een boot te zien en zij waren ook blij om ons te zien, want de volgende stap voor hen was het bellen van Search & Rescue! Haha! Uiteindelijk waren we pas om 19u weer in Picton, waar de kayak company vervolgens onze sleutels vergeten was in de wieldop te verstoppen en die dus nog in het gesloten kantoor lagen…. Ahhh!! Gelukkig was Steve (de eigenaar) zo vriendelijk om even terug te komen en ons de sleutel te geven. Mijn god, wat waren we blij toen we om 21u eindelijk bij de KFC (kots!! Maar dat krijg je met 3 mannen in de groep en 2 dagen pasta en noedels en crackers) zaten. Pas om 1u ‘s nachts waren we weer in Christchurch…. Wat een avontuur, maar wonder boven wonder overleefden we de 5 dagen zonder ook maar 1x vervelend naar elkaar te doen of ruzie te maken. Een goed team dus en we zijn alweer druk in de weer voor de volgende belevenis!
Na 1 dag op kantoor vertrok ik de 30e samen met Tim op onze Molesworth tour, mijn favo fiets tour. Met een groep van 14 was het hard werken, maar evengoed weer erg leuk. Oud en Nieuw werd opgeleukt door dat Ricky besloot langs te komen in Hanmer Springs, waar we die avond waren. Al met al goede feestdagen gehad dus en nu is het weer gewoon hard werken op kantoor!
Zie hier voor wat foto’s: http://picasaweb.google.com/pieternelc/ChristmasAndNewYears2010#
Kusss
-
11 Januari 2011 - 18:13
Dien:
Ha Pep, Gelukkig Nieuwjaar, maar dat komt zeker goed met je leuke kerstkado!
wat een avonturen weer, geweldig om te lezen. en de fotos ook natuurlijk, deja vu! ook al is t dan n ander stuk :) k vond dat kleine stukje kajakken echt al geweldig dus kan me niet indenken hoe jullie tour was.
Spannendste wat ik hier heb meegemaakt was denk ik toch wel met hoge hakken op ijs lopen, maar ook dat begon na een week of 3 toch wel echt te vervelen. Ben nu de niet-zo-trotse eigenaar van n paar heuse Ugglies!
nu even met Sophie over t Osse asfalt trampen! -
13 Januari 2011 - 08:19
Lau:
Peppie!
dat klinkt allemaal superleuk! en reageer maar snel op mn mailtje om al je verhalen over je 'kerstcadeau' te vertellen :)
dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
