Integreren in Nieuw-Zeeland stap 1: "trampen"

Kia ora allemaal!

Ik zit helemaal rozig op de bank hier in m’n huissie met het haardvuur en ER op de TV aan dit stukkie te typen en ik ben er zelden zo dankbaar voor geweest. Dit weekend ben ik namelijk 3 dagen met m’n backpack op de wildernis in geweest: trampen zoals ze dat hier in NZ noemen. Je kan jezelf geen Kiwi (wannabe) noemen als je niet minstens een paar keer per jaar je trampschoenen aantrekt. Het was echt super hoor, maar je gaat de kleine geneugten (warmte, bed etc.) van het leven extra waarderen als je 15x per dag tot je knieën door een ijskoude rivier moet waden en twee nachten in een hut zonder enige verwarming in een te koude slaapzak slaapt…haha! Zo klinkt het niet echt als superleuk zijnde…., maar het was echt tof.

Vorig weekend was het hier Labour day weekend, nouja, maandag was het Labour Day en daardoor lekker 3 dagen lang weekend. Al weken had Rachel me voorbereid op het feit dat we dat weekend zouden gaan trampen, dus zaterdagochtend rond 10uur vertrokken Rach, Jodi (haar ex-huisgenootje) en ik richting Arthur’s Pass, ongeveer 3uur van Christchurch vandaan. Zoals het woord Pass al doet vermoeden, is dit één van de bergpassen die de Oostkust van het Zuidereiland met de Westkust verbindt. Omdat het in de bergen nogal fris (licht uigedrukt) kan zijn was ik vorig weekend al even met Rach wezen shoppen om flink wat thermals in te slaan, zodat ik niet meteen dood zou vriezen en flink laagjes kon dragen.

Rond een uurtje of 2 waren we helemaal opgetuigd en hadden we ons bij het DOC (Department of Conservation, ons Staatsbosbeheer zal ik maar zeggen) kantoor uitgeschreven met onze plannen voor de komende 3 dagen. We waren nog geen 5 minuten aan de wandel en m’n schoenen en sokken waren al doorweekt. Het schijnt zo te zijn, dat een tramp in NZ geen tramp is zonder je voeten tenminste 1x nat te krijgen terwijl je een rivier doorwaadt. Op het begin was ik nog voorzichtig en probeerde ik een beetje van rots naar rots te hoppen, maar als je voeten eenmaal nat zijn, dan maakt het ook eigenlijk niks meer uit, dus plons je gewoon lekker een eind in de verte.

Ons doel voor die dag was Goat Pass Hut en omdat we wat laat vertrokken waren had Rach flink de vaart erin, want we wilden natuurlijk niet in het donker pas aankomen. Het was een prachtige wandeling met flink wat klim en meermaal dus die rivier oversteken en na 4uur arriveerden we gelukkig voor het donker bij de hut. Jodi en ik waren wel flink uitgeput, want echt getraind waren we natuurlijk niet. Rach huppelde vrolijk voorop, met ook nog eens een backpack 2x zo zwaar als die van ons…Achja, verschil moet er zijn. Gearriveerd bij de hut bleek dit de koudste hut van NZ te zijn, zonder enig gezellig en warm haardvuur, dus dat was even een kleine domper, want je zit wel midden in de bergen, dus hoog en dus KOUD! Gelukkig waren er meerdere mensen en warmde het kookgedrag van iedereen het woongedeelte wel wat op. ’s Avonds heel gezellig met alle lagen kleding aan met 3 andere trampers zitten kletsen en redelijk op tijd onze stapelbedden en slaapzakjes ingedoken. Mijn slaapzak bewees voor een zoveelste keer dat ie echt niet warm genoeg is, dus had ik een redelijk zware nacht waarin mijn lijf heel hard probeerde warm te blijven en dus niet echt tijd vond om ook de slaapstand nog aan te zetten, beetje vervelend.

Gelukkig konden we de volgende dag een beetje uitslapen en redelijk rustig aan doen, want we gingen vanuit de hut een wandeling een berg op naar een meertje maken zonder bepakking. Redelijk rustig dachten we, maar dit was toch best hard core een berg beklimmen, door struiken heen en eindigden we zelfs een stuk in de sneeuw. Het meertje was totaal ondergesneeuwd, maar de vistas maakten de klim toch zeker wel waard! We hebben zelfs een heel stuk op onze bips naar beneden gesleed, zo gaaf! De verdere weg terug ontdekten we gelukkig ook een makkelijkere route, dus waren we rond een uurtje of 2 weer terug bij de hut. Het zonnetje had de hele dag lekker geschenen, dus ik hoopte dat ik lekker in een beschut plekje m’n boek kon gaan zitten lezen, maar helaas was de wind echt te ijzig koud en moest ik binnen gaan zitten blauwbekken. Op dat moment dat ik even dat ik het nooit meer warm zou krijgen, maar met al m’n kleren aan, inlcusief m’n regenjas en extra paar sokken van Rach, lukte dit me toch aardig.

Als variatie op het avondmaal van de avond ervoor (rijst, ei, tonijn en spinazie), maakten we die avond rijst, ei, tonijn, spinazie MET salami en kaas. Het klinkt misschien verschrikkelijk, maar lekker dat zoiets is na een flinke klim en in die kou! Haha! Deze avond hadden we niet echt gezellige hutmedebewoners, maar aangezien we de volgende dag een flink eind moesten, lagen we toch al om half 9 in ons bedje. Deze keer had ik mijn slaapzak in een grote bagliner, een soort van vuilniszak voor in je backpack, gestopt en dit was een heel stuk warmer gelukkig. De volgende ochtend vertrokken we rond 8uur weer en moesten we meteen weer de rivier door. Owja, het fijne van geen vuur in je hut hebben is ook dat je schoenen en sokken voor geen meter drogen (als het buiten -3 is!) en je de volgende dag dus weer met halfnatte sokken in geheel natte schoenen gaat….Da’s echt even slikken, maar gelukkig warmt het redelijk snel op als je eenmaal loopt!. Deze ene rivier oversteek was de eerste van een stuk of 25 voor die dag, sommige tot je enkels, anderen tot hoog aan de bovenbenen….pffff… Vroeger duurde dit gedeelte van de wandeling een uur of 5, maar door verandering van de rivier en omgevallen bomen etc staat er nu 8-9 uur voor. Toen we pas na 2uur bij een punt kwamen waar we volgens de beschrijving na ruim n uur hadden moeten zijn werden we even een beetje ongerust, maar het leek erop dat de beschrijving nog niet was aangepast aan de nieuwe ‘route’. Je moet hierbij dus echt niet denken aan een uitgestippeld paadje met fijn schelpenzand wat je lekker makkelijk kunt volgen, nee, dit is echt over enorme rotsblokken heen, onder en over omgevallen bomen (met rugzak soms echt een hele lastige opgave), over keien die wiebelen en dus 25x die rivier over,omdat het aan de overkant beter begaanbaar lijkt te zijn. Gelukkig haalden we het eindpunt van de wandeling toch binnen 8uur.

We hadden 7uur kunnen halen, ware het niet dat we een hevig gestreste possum in een possumval tegenkwamen en we hier een oplossing voor moesten vinden. Het was echt heel zielig, maar ik moet hierbij even vertellen dat possums niet in NZ thuishoren, ze zijn door een of andere slimmerik vanuit AUS hiernaartoe gebracht en vormen een enorme pest die jonge native vogels en planten bedreigen. Zodra een Nieuw-Zeelander een possum de weg over ziet steken, geven ze extra gas en ze worden dan ook niet voor niks ook wel New Zealand’s speed bumps genoemd. Maar goed, jullie kennen mij, de enorme dierenvriend, dus ik wilde de possum eigenlijk liever vrijlaten. Maarja, ik had twee nuchtere Kiwi meiden bij me, die inzagen dat loslaten onmogelijk was omdat we niet bij de klem zouden komen zonder dat het beest ons verrot zou bijten of krassen, doorlopen en het beest langzaam dood laten gaan was ook geen optie voor ze en dus ben ik heel hard zingend doorgelopen terwijl zij deden wat het beste voor het vaderland was…. We spreken er niet meer over….

Het weer paste zich aan de situatie en als snel begon de drup die een uur eerder begonnen was(daarvoor alleen maar blauw en zon gehad) zich om te zetten tot flinke non stop regen en waren we dus best blij toen we bij de autoweg arriveerden en er na 10 min een auto stopte om Rach een lift te geven naar onze auto 20min verderop. Nadat Jodi en ik dus 40min nat hadden staan regenen en koukleumen, kwam Rach weer terug en konden we een beetje warm worden in de auto. In de public toilets van Arthur’s Pass hebben we ons verbaasd over het feit dat ze daar vloerverwarming hebben en dus teveel tijd in een toilet doorgebracht om lekker onze droge kleertjes weer aan te trekken. Al met al was het echt een geweldig weekend, ik ga investeren in een warmere slaapzak en heb al gezegd dat de volgende tramp naar een hut met haardvuur moet zijn!

Stap 1 van het integratie proces heb ik alvast overleefd!
Cheers, x