Integreren in NZ stap 3: Werken

Hèhè, daar ben ik eindelijk weer eens. Ben ik pas bij stap 3 van het integratie proces? Dat schiet ook niet op zeg! Jullie moeten zo onderhand ook wel denken dat ik jullie allemaal aan het vergeten ben, nou dat is zeker niet waar hoor! Maar het werkende leventje valt me af en toe best een beetje zwaar, vooral qua tijd die je eraan kwijt bent…haha! Als ik dan eens een avondje thuis ben wil ik niet meteen weer achter een computer kruipen, dus vandaar nu pas weer een update! Er is weer vanalles gebeurd, dus ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Misschien eerst maar eens vertellen wat dat werkende leventje van mij als Reservations Manager (..) nou eigenlijk inhoudt.

Elke morgen (meestal alleen ma t/m vrij) stap ik rond 8.15/8.30 op m’n blauwe Avanti mountainbike (nouja, die is eigenlijk niet van mij, maar van ’t werk) en duik ik een van de vele one-way roads van het centrum van Christchurch in, genaamd: Barbadoes Street. Ik kan jullie vertellen dat deze straat weinig te maken heeft met een tropisch zonnig eiland rond het ochtend spitsuur, het is meestal redelijk druk met flink wat uitlaatgassen die dit mooie land en mijn frisse ochtendhumeur verpesten. Gelukkig is het eigenlijk maar één lange straat die ik af hoef te fietsen naar ’t werk, maar die straat is helaas wel eigenaar van zo’n 10 stoplichten. Ik heb gemerkt dat je met een auto (die ik helaas zelf nog steeds niet heb) een redelijk grote kans hebt op een groene golf, maar helaas als fiets betekent het dat ik gemiddeld 3x moet afstappen en braaf wacht op het groene licht.

Zo’n 10 minuten later kom ik dan aan bij ons nieuwe kantoor en man o man, dat is me toch mooi (voordat Rudy vorige week een enorm deuk in één van de roldeuren reed…Achja, iemand moest de eerste zijn en de schade viel gelukkig mee). Officieel moet ik 8u per dag werken, maar daar zijn ze hier erg flexibel in, dus soms ben ik er wat korter, soms (lees: vaker) wat langer. Ik duik dan achter mijn enorme MAC computer (ik had een foto gemaakt, maar geen idee waar die gebleven is, dus die volgt nog wel eens) en haal gemiddeld zo’n 20 nieuwe emails binnen. Die filter ik dan even snel en beantwoord degene die (in mijn ogen) belangrijk zijn. Het versturen en ontvangen van emails is waarschijnlijk wel de hoofdtaak van mijn bezigheden. Ayaka, mijn voorgangster, heeft vorig of soms zelfs al twee jaar terug alle boekingen gemaakt bij accommodaties en activiteiten die wij gebruiken op al onze tours. Een van mijn taken is om 60 en 30 dagen voor vertrek van deze tours de accommodatie, restaurant and activiteiten eigenaars op de hoogte te stellen van hoeveel mensen zij kunnen verwachten, wat de namen zijn van de klanten en wat wij nou precies van ze willen. Je kunt je misschien wel voorstellen dat hier soms erg veel tijd in gaat zitten als je (zoals nu) eind december 10 trips tegelijk hebt van gemiddeld zo’n 10 dagen lang. Gelukkig heeft het email programma vele handige trucjes, waardoor ik niet telkens een hele nieuwe email hoef te typen. Ik vind dit altijd wel leuk om te doen, omdat het vaak gezellig of raar email contact oplevert met de verschillende providers. Na veel op en neer gemail is het ook vaak grappig om opeens iemand aan de telefoon te hebben of te ontmoeten, eindelijk een stem of gezicht bij een naam, vaak heel anders dan verwacht!

Helaas moeten we ook dit seizoen wel eens trips annuleren en dat vind ik dan vaak iets minder leuk, maar ik zeg dan altijd erg vaak sorry in de annuleringsemail en vaak worden ze dan niet heel erg boos op me….haha! Nee hoor, ik moest gister bijvoorbeeld een trip cancellen die 27dec zou beginnen en aangezien het hier dan hartje zomer en zomervakantie is, dus hoger dan hoogseizoen, was ik erg bang voor veel boze reacties, maar gelukkig viel dat allemaal reuze mee! Het verbaasde ons allemaal, maar misschien dat ik met al m’n sorry’s een beetje medeleven had gecreëerd.

Nadat al dit voorwerk is gedaan 30 dagen voor vertrek, ben ik een paar dagen voor het daadwerkelijke vertrek verantwoordelijk voor het ‘trip paper work’. Dit zijn een twee of drietal mappen met alle informatie over de trip voor de gids van die trip. Het hele reisschema, namen van klanten en hun informatie, papieren voor de auto en de uitgaven, alle tickets, vouchers , fiets(reparatie) info, wandelkaarten, belangrijke telefoonnummers etc etc. Een paar weken geleden hadden we 7 trips die tegelijk vertrokken, dus dat was echt even (te) stressvol, maar gelukkig heb ik het redelijk overleefd. Maar soms gaat het ook een beetje mis: Eén gids belde zondag naar de baas dat er niet genoeg kamers geboekt waren, maar ergens in de communicatie die van mij naar collega Tim naar de gids was de naam van de extra accommodatie die ik voor ze geboekt had verloren gegaan. Niet geheel mijn schuld dus. Afgelopen woensdag belde Fox Glacier guides (een van de activiteiten) op waar onze groep van 12 was die ze hadden ingepland. Dit bleek een boeking te zijn die in maart door Ayaka gemaakt was, geen verdere communicatie meer over geweest en ik dus geen benul van het bestaan van had…Ook niet mijn schuld, maar toch zijn het dingen die ik me dan aantrek. Gelukkig drukte Geoff (mijn baas) me weer even op het hart dat hij van iedereen positieve reacties over m’n werk kreeg en hij absoluut het volste vertrouwen in me heeft, dus dat was wel even fijn om te horen.

Een enorm saaie taak die ik dan ook nog heb is het invoeren van klantgegevens in onze database. Dit is echt verschrikkelijk hersendodend werk, maar helaas moet het gebeuren en we krijgen op het moment (gelukkig maar) flink wat boekingen binnen, dus die stapel is binnen no time weer te hoog.

Bovenstaand zijn dus eigenlijk mijn hoofdtaken, maar soms komen er ook onverwachte taken op mijn pad. Zo ging vorige week vrijdag iets voor 5en de telefoon en was het één van onze gidsen, Louise, die voor haar ogen haar man Rudy(ook een gids) van z’n fiets had zien vallen en nu in het ziekenhuis zat met hem en z’n gebroken duim (het had erger kunnen zijn, maar fietsen kon ie niet meer). Binnen 15 minuten hadden we het crisisplan gesmeed dat ik de dag erop Ayaka als vervangende gids naar Franz Josef zou rijden en zondag Rudy weer terug naar Christchurch zou brengen. En zo zaten Ayaka en ik zaterdag dus 6uur lang in de auto via Arthur’s Pass op weg naar de West kust . Franz Josef is één van de twee bekende gletsjers aan de westkust die ik 5 jaar geleden met Jeroen nog beklommen heb! We waren rond 5uur daar en zijn voor het eten nog snel even een wandelingetje naar een uitzichtpunt gaan maken (zie foto). Ayaka en ik hadden een prima motelkamer tot onze beschikking, dus ’s avonds, na een lekkere zalm salade (op kosten van ’t werk, dus nog veel lekkerder…), hebben we lekker een film liggen kijken. De volgende dag zat ik rond half 11 weer achter ’t stuur op weg naar huis. Flink wat stops gemaakt onderweg, aangezien ik nu de enige was die kon rijden, en het was heerlijk weer (in tegenstelling tot de dag ervoor toen het met BAKKEN uit de lucht kwam), dus dat ging allemaal prima. Rond half 7 was ik weer veilig thuis, moe, maar voldaan!

En zo lezen jullie maar; het werkende leventje in NZ kan heel verrassend zijn! Maar meestal fiets ik rond een uurtje of 5 gewoon naar de sportschool en een uur later naar huis via een andere one-way street: Madras Street. En nee, deze heeft (tot nu toe) in mijn ervaringen niks met Kip te maken…

Dit was ‘m weer voor nu. Heb eigenlijk nog meer, misschien schrijf ik nog wel een verhaaltje, maar deze lijkt me wel weer lang genoeg voor nu!

Haere ra!